Ανακοίνωση Δημοσιογραφικής Ενότητας
Στη Γενική Συνέλευση είναι βέβαιον ότι θα τεθεί θέμα παραίτησης των μελών ή μελών του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, προκειμένου να οδηγηθεί ο κλάδος σε εκλογές, όπως είχε συμφωνηθεί κατά τη συγκρότηση του Συμβουλίου σε σώμα στις 13 Ιανουαρίου 2010. Στη λύση αυτή φτάσαμε μετά από πρόταση της Δημοσιογραφικής Ενότητας, που διατυπώθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2009. Μεσολάβησαν και άλλες ατελέσφορες προτάσεις απεγκλωβισμού από το αδιέξοδο και στις 11 Ιανουαρίου 2009 ζητήσαμε «την παραίτηση και των 11 μελών του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ – ή τουλάχιστον 6 εξ αυτών –, ούτως ώστε ο κλάδος να οδηγηθεί σε εκλογές για ξεπεραστεί το οκτάμηνο αδιέξοδο της ακέφαλης και υπολειτουργούσας Ένωσης Συντακτών. Και πρέπει να παραιτηθούν 6, ώστε με τους 5 εναπομένοντες να μην υπάρχει απαρτία για να λειτουργήσει το Συμβούλιο και να εκλέξει προεδρείο μειοψηφίας».
Έτσι έγινε δεκτή η αρχική πρόταση να συγκροτηθεί προεδρείο που θα οδηγήσει τον κλάδο συντεταγμένα σε εκλογές – και όχι με διορισμένη διοίκηση -, ύστερα από έγκριση και απόφαση Γενικής Συνέλευσης.
Ωστόσο, σύμφωνα με το Καταστατικό η Γενική Συνέλευση που θα αποφασίσει δεν μπορεί να είναι η τωρινή αλλά έκτακτη που θα συγκληθεί γι’ αυτό το θέμα. Και φυσικά, όταν έγινε η πρόταση, τον περασμένο Σεπτέμβριο, εννοούσαμε Έκτακτη Γενική Συνέλευση που θα γινόταν πριν από την τακτική. Στην τακτική, δεν είναι δυνατό να ληφθούν αποφάσεις πέρα από τα θέματα της Ημερήσιας Διάταξης και ο μοναδικός τρόπος να αποφασιστούν εκλογές που θα διεξαχθούν από την παρούσα Διοίκηση, είναι να παραιτηθούν και τα 11 μέλη του Συμβουλίου. Αυτό όμως είναι ανέφικτο, αφού τουλάχιστον τέσσερα μέλη δεν είναι διατεθειμένα να υποβάλουν παραιτήσεις.
Υπάρχει βέβαια και η «λύση» της παραίτησης έξι μελών, οπότε πέφτει η Διοίκηση και διορίζεται προσωρινή από το Πρωτοδικείο με μοναδική αρμοδιότητα τη διενέργεια εκλογών σε 45 μέρες. Βάλαμε τη λέξη «λύση» σε εισαγωγικά, γιατί δεν τη θεωρούμε λύση, εφόσον οδηγεί σ’ αυτό που θέλαμε να αποφύγουμε όταν συγκροτήσαμε το προεδρείο. Άλλωστε, μόνο επί Χούντας η ΕΣΗΕΑ είχε διορισμένη Διοίκηση…
Με μια τέτοια «λύση», με εκλογές τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου, με την αναμενόμενη πολύμηνη αδυναμία συγκρότησης προεδρείου, και μια διορισμένη Διοίκηση χωρίς αρμοδιότητες, είναι βέβαιον ότι η Ένωση θα βυθιστεί σε ένα τέλμα πιο επικίνδυνο από κάθε προηγούμενο.
Η θέση λοιπόν της Δημοσιογραφικής Ενότητας είναι ξεκάθαρη:
–Όχι σε μεμονωμένες παραιτήσεις, που θα οδηγήσουν σε διορισμό Διοίκησης, με τις επιπτώσεις που προαναφέραμε.
Στην πρότασή μας για τη συγκρότηση του Συμβουλίου, τον περασμένο Γενάρη, σημειώναμε:
«Σε μια εποχή έντονης κρίσης, με απρόβλεπτες ακόμη συνέπειες για το εργασιακό παρόν και μέλλον όλων μας και των οικογενειών μας, δεν μας ταιριάζει ο εύκολος δρόμος των «αυτοματοποιημένων αντιδράσεων» και των εξαρτημένων αντανακλαστικών, που επιλέγουν όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι σε εποχές κρίσης οι συνάδελφοι αναζητούν παρατάξεις λύσεων και όχι διαμαρτυρίας».
Τώρα που οι «απρόβλεπτες ακόμη συνέπειες» έγιναν πραγματικότητα και είναι ακόμη πιο ζοφερές και από τους χειρότερους φόβους μας, δεν επιτρέπεται να οδηγήσουμε την Ένωση σε ακυβερνησία. Έχουμε διακηρύξει ότι:
«Δεν μας εκφράζουν πρακτικές και αντιλήψεις όσων ονειρεύονται ταξικές ανατροπές, με “καύσιμη ύλη” την υπαρκτή επαγγελματική ανασφάλεια και αβεβαιότητα χιλιάδων συναδέλφων, παίζοντας παιχνίδια μικρομματικού ανταγωνισμού, με τελικό και βέβαιο θύμα το παρόν και το μέλλον των δημοσιογράφων και δεν μας αφορούν οι ενδοπαραταξιακές συγκρούσεις τους, για μια “κούφια ηγεμονία”. Είναι απελπιστικά πίσω από τις ανάγκες της εποχής και αποτελούν θρυαλλίδα στα θεμέλια του πολλαπλώς δοκιμαζόμενου συνδικαλιστικού μας φορέα. Υποσκάπτουν και υπονομεύουν το ηθικό φρόνημα των συναδέλφων. Δυναμιτίζουν τις προοπτικές για μια άλλη, συντεταγμένη, φερέγγυα και αποτελεσματική δράση της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ, με μοναδικό γνώμονα τα πραγματικά συμφέροντα των δημοσιογράφων».
Όσα λέγαμε τότε είναι σήμερα όχι απλώς δικαιωμένα, αλλά μονόδρομος δράσης. Ο τόπος μετεωρίζεται στην άβυσσο και εμείς θα ήμασταν κατώτεροι των περιστάσεων, εάν οδηγούσαμε τον κλάδο σε νέες περιπέτειες. Η “Δ.Ε” δεν μπορεί να γίνει τροφοδότης της κρίσης.
Τα πράγματα, η λογική, οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην πατρίδα και την κοινωνία, μας υποχρεώνουν να συνεργασθούμε ακόμη και με τον διάολο, προκειμένου να μην καταστραφούμε, όχι απλώς ως επαγγελματικός κλάδος, αλλά ως κοινωνία. Άλλωστε, ουδείς εχέφρων συνάδελφος-και σωστά-θα έδειχνε την παραμικρή κατανόηση σε μικροσυνδικαλιστικά τερτίπια και τακτικισμούς.