Ανακοίνωση
Έκλεισε χρόνος από το πέρασμα του ΔΟΛ στο Βαγγέλη Μαρινάκη, οπότε μπορούμε να αξιολογήσουμε μέσα από γεγονότα τη μετάβαση του «ιστορικού συγκροτήματος», η οποία απετέλεσε και την πρώτη εφαρμογή στα ΜΜΕ του λεγόμενου «Νόμου Δένδια».
Ξεκινώντας, ας αναλογιστούμε το άρθρο-παρέμβαση του επιχειρηματία στο πρώτο φύλλο των Νέων της νέας εποχής. Λίγο πολύ μας έλεγε τότε πως «βγήκε μπροστά», ως νέος Δον Κιχώτης, για τη διαφύλαξη της ελευθερίας του Τύπου και της Ενημέρωσης. Μας παρουσίασε το όραμά του για μία Ελλάδα ουτοπική όπου μικροί και μεγάλοι, τα «μ» κεφαλαία παρακαλώ, θα έχουν ίσες ευκαιρίες και εν ολίγοις θα υπάρχει αξιοκρατία, ισονομία και άλλα ωραία.
Πρακτικά οι εφημερίδες έκοψαν κάθε δεσμό με την ιστορία τους, αλλά αυτό ποσώς μας αφορά. Το θέμα είναι πως οι εργαζόμενοι βιώνουν ένα δυστοπικό περιβάλλον εργασίας ενώ η δύναμή τους μειώθηκε κατά τα 2/3 και βαίνει συνεχώς μειούμενη. Οι εναπομείναντες παίρνουν τα μισά χρήματα μετά την υπογραφή των νέων συμβάσεών τους, που όλοι θυμόμαστε τον αναγκαστικό χαρακτήρα επιβολής τους. Αυτό σημαίνει για τον Μαρινάκη ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα σε μικρούς και μεγάλους.
Δεν θέλουμε εδώ όμως να καταγγείλουμε τον Μαρινάκη και τις τεράστιες ευθύνες του απέναντι στους εργαζομένους του ΔΟΛ και των θυγατρικών του, αυτές άλλωστε αποδεικνύονται καθημερινά, αλλά να δούμε τα απτά αποτελέσματα μίας «πετυχημένης» εφαρμογής του περιβόητου «Νόμου Δένδια» χρησιμοποιώντας τον σαν παράδειγμα (προς αποφυγή).
Υποτίθεται πως αυτός ο νόμος θα έσωζε τις επιχειρήσεις στις οποίες θα εφαρμοζόταν, συγχρόνως και τις αντίστοιχες θέσεις εργασίας. Στην προκειμένη περίπτωση όμως στα μέσα που απέκτησε ο Μαρινάκης, με την εφαρμογή του εν λόγω Νόμου, δούλευε πολλαπλάσιος αριθμός εργαζομένων με πολύ καλύτερες αμοιβές από ότι σήμερα, συγχρόνως τα μισά μέσα που πήρε, με την διαδικασία αυτή, τα έκλεισε. Άρα τι ακριβώς «σώθηκε» από τον ΔΟΛ, ένας ή δύο τίτλοι;
Μήπως θα ήταν καλύτερο να αποδίδονταν οι αναλογούσες ευθύνες στη διοίκηση Ψυχάρη και στους τραπεζίτες που τους έδιναν δάνεια με «αέρα» ως εγγυήσεις; Τώρα κανείς δεν μιλά για αυτά, ο εν λόγω νόμος λειτούργησε ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ».
Ο Μαρινάκης πήρε με 23 εκατομμύρια τον ΔΟΛ. Λίγα χρόνια πριν δεν θα έμπαινε ούτε ως μέτοχος με αυτό το ποσό. Οι εργαζόμενοι φυσικά δεν πήραν τίποτα, ούτε ότι τους αναλογούσε από το ποσό πώλησης βάσει του Νόμου Δένδια.
Βέβαια, θα σπεύσουν να πουν κάποιοι, πως αυτό είναι το αποτέλεσμα της «κρίσης». Είναι αυτός λόγος να χαρίζουμε και άλλα σε «Μαρινάκηδες», όταν το αποτέλεσμα δεν είναι ανάλογα επωφελές για την Χώρα και τους Πολίτες της; Δημιουργήθηκε με την εφαρμογή του Νόμου Δένδια ένας, κατ’ αναλογία, Μπερλουσκόνι από το πουθενά και μάλιστα τζάμπα.
Γιατί έκλεισε όλες τις θυγατρικές με την πτωχευτική διαδικασία; Επειδή θα έπρεπε να καταβάλλει μισθούς και αποζημιώσεις στους εργαζόμενους.
Πόσα χρήματα έχασε το Δημόσιο από τις εν λόγω πτωχεύσεις ενός οικονομικά ισχυρού επιχειρηματία; Πολλά!
Γιατί έκλεισε το MEGA και τον Βήμα fm; Απλά γιατί νομίζει πως θα τον βοηθήσουν οι πολιτικές συγκυρίες, στο άμεσο μέλλον, να αποκτήσει χωρίς μεγάλο αντίτιμο τηλεόραση και ραδιόφωνο, όπως απέκτησε τις εφημερίδες.
Να μην μιλήσουμε για τα πρακτορείο διανομής τύπου τα οποίο πλέον είναι ένα και αυτό ανήκει στον ίδιο επιχειρηματία.
Εδώ μάλιστα! έχουμε χούντα! Το είπε ο διωκόμενος σύντροφος Βαγγέλης σε κλαμπ της παραλιακής, αλλά όχι από την κυβέρνηση, ούτε από το στρατό…Μετά από τριάντα χρόνια ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, τα ιδιωτικά ΜΜΕ είναι περισσότερο ελεγχόμενα από ποτέ. Καρτέλ λέγεται, ηλίθιε!
Αυτός είναι λοιπόν ο Νόμος Δένδια; Τέτοια συγκροτήματα «μπαταχτσήδων» δημιουργεί; Τότε πρέπει να καταργηθεί και μάλιστα άμεσα, από όλη τη Βουλή, ακόμη και από τον εμπνευστή του.